دلم هواي شما رو کرده يا زهرا...

نزديک ميلاد حضرت زهرا بود که نشسته بودم روي سنگهاي خنکِ بين الحرمين. يه جوري که رووم به آقا، امام حسين ع بود و گنبد آقا ابالفضل رو هم مي ديدم. 

زيارت عاشورا خونده بودم که آروم آروم زمزمه ي من هم اين شد:

با تو دارد سايه ي سر، باابالفضلَت رکاب

بي تو واي از ناقه ي بي مَحمِل و اشکِ مدام

با تو دورِ خيمه ي اهلِ حرَم آرامش است

بي تو واي از آتشِ افتاده بر جانِ خيام

با تو هر صبح آفتاب اول سلامت ميکند

بي تو زينب مي رود بي پوشيه بازارِ شام...